Priscilla, mama Eleonoor *
“Dat er voor ons werd gezorgd werd gaf mentaal de kracht om te durven rouwen. Je staat alleen met al je verdriet. Iedereen wil helpen in je verdriet, maar ze moeten met lede ogen toezien. Dat er dan onzichtbaar voor jou wordt gezorgd, zodat je ruimte krijgt om een weg te vinden in jouw verdriet, dat is van onschatbare waarde geweest. De ovenschotel, is haar schotel geworden. Hierdoor schuift ze steeds mee aan tafel met ons of wanneer er een etentje met vrienden of familie is, krijgt ze steevast haar vast plek. Het is zo leuk dat ze dan wordt genoemd en er op die manier ook nog kan bijzijn.”